Alsof de duvel

Na vijf jaar ongeveer, kom ik erachter dat ik muziek kan streamen in Linda’s auto. Want dat was eigenlijk het enige dat ze miste. En ik heb er eerder naar geïnformeerd, toen kon het wel maar moest er een nieuwe radio in en de bediening via het stuur zou niet meer werken. Ik weet niet eens meer hoe ik erachter kwam, maar ik kon een dingetje bestellen, achter in die radio pluggen en klaar. Ik wilde het geheim houden voor Moederdag, maar net toen ik het besteld had, zegt ze geheel uit de lucht vallend dat ons neefje gebeld had, die bestelde voor zeven euro een dingetje om te streamen, of hij er voor Linda ook een moest bestellen en uiteraard had ze ja gezegd. Zeven euro? De mijne was zestig! Ik was in alle staten. En wel zo dat ik mijn plan wel moest verraden.

Ik ben allang het stadium voorbij dat ik denk dat dit toeval is. Het is een hogere kwade macht die het op mij gemunt heeft. Een soort Jaap Stobbe die mij volgt. Als ik dat vermoeden uitspreek neemt Linda mij niet serieus. Nou ja, tien seconden voordat ze in lachen uitbarst. Maar ik zweer het, een aantal keer per week word ik echt flink gepakt door de plaaggeest. Het gaat zelfs zover dat mijn collega’s weten dat ze precies tegengesteld aan mij moeten doen om flink financieel voordeel te behalen. Dus sluit ik een energiecontract af, dan weten zij dat ze een week moeten wachten omdat de prijzen flink gaan dalen. Hypotheek? Idem dito. Ik verkoop mijn diesel wegens enorme dieselprijzen? Een week erna was de diesel alweer goedkoper dan benzine en de auto die ik terugkocht is altijd kapot. Altijd? Ja, altijd. Vandaag ook, hij staat bij de garage, en ik krijg hem pas vrijdag terug, en dan hopen ze dat het onderdeel dat ze besteld hebben de oplossing is. Ik weet de uitkomst al.

Het gaat nog verder. Ik had geen oude broek meer, dus noodgedwongen moest ik een van mijn broeken bestempelen tot oude broek. Dan neem je uiteraard degene die net iets te groot is. Intussen zit die broek perfect en kan ik hem zonder riem dragen. Alle andere broeken zijn ineens te groot. Nee, dat lieg ik, eentje zit perfect maar die vind ik niet mooi.

Nou ja, zo kan ik nog uren doorgaan. Hans, die nog nooit een klus heeft geklaard in zijn leven hielp vandaag in de tuin. Ik was zelf aan het werk, dus toen ik koffie kwam halen prees ik hem voor zijn initiatief. Totdat hij het verschil niet zag tussen een wortel en een stroomdraad en zo de hele tuinverlichting aan gort trok. En denk niet dat het nog te maken was, want dat was het niet. Nu liggen de lampen in de container en moet ik voortaan in het donker leven. Ik hoorde een akelige lach van achter de schutting. Het was Jaap Stobbe.

Demonstreren

Steevast na koningsdag raak ik in discussie met iemand, meestal mijn moeder, over het koningshuis. Ik ben niet tegen, zij is niet vóór. En wie niet voor is, is tegen, en wie niet tegen is, is vóór, aldus een groot profeet. Uiteindelijk kijken we beiden naar de poppenkast, want poppenkast is leuk. Ik begrijp de argumenten tegen nooit zo; soms is het een geldkwestie, soms gaat het over erfopvolging, soms is het jaloezie over de belastingplicht. Wat dat geld betreft, het kost niet al teveel en stel het onwaarschijnlijke geval dat we het wisten uit te sparen door het af te schaffen, dan garandeer ik dat de politiek het uitgeeft aan iets wat nog minder zin heeft. Het uitgespaarde geld komt in elk geval niet uw kant op. Erfopvolging, interessant, Amalia zal blij zijn dat ze straks het recht krijgt om de troonrede voor te lezen. En laten we de koning vooral belasting laten betalen van zijn door de belasting gefinancierde inkomen.

Maar zo vinden we allemaal wel iets, want dat krijg je in een land waar het geweldig gaat, dan ga je van meer dingen iets vinden. Wat ik dan ook vind is dat het werkelijk gênant is dat mensen langs de route staan te demonstreren en roepen “ leve de republiek.” Aanvoegende wijs. We hebben helemaal geen republiek. Roep dan, “weg met de koning” of zo. Over het algemeen hou ik niet van demonstranten. Ik weet niet wat dat is. Het zal komen doordat het woord demon erin zit. Ze maken niet de juiste emotie in me los en vaak kies ik partij voor hetgeen waartegen ze demonstreren. Niet dat dat wel iets uithaalt, maar in mijn hoofd zal het ze leren, die pretbedervers. Als je pret wilt bederven doe het dan goed en gebruik molotov cocktails, maar dat vastgelijm zouden ze moeten bestraffen met vast laten zitten.

Goed, demonstreren is een grondrecht, en morgen, tijdens dodenherdenking kunnen we onze borst weer natmaken. Ik zit toch de denken aan een lichte inperking van dit grondrecht. Niet tijdens dodenherdenking, anders kunnen we straks nog meer doden herdenken.

Ziel

Ik ben het fenomeen “feestje” inmiddels wel ontgroeid. Ik hou helemaal niet van feest. Ik zit vanavond op een verjaardag, Linda was niet mee, de kinderen wel, en de mannen en de vrouwen hadden ieder een eigen statafel. Omdat ik wat eerder was zat ik aan een tafel. Je verstaat geen bal van wat er gezegd wordt, je hoort verschrikkelijk slechte muziek, en morgen gaan ze allemaal koningsdag vieren, maar in Apeldoorn schijnt dat Prinsjesdag te heten. Ik wist dat niet en ik vroeg of dat officieel zo was of dat sommige mensen het gewoon zo noemen. Het had te maken met dat er in Apeldoorn zoveel prinsjes woonden, maar volgens mij waren het er maar vier. Ze zaten bij mij op school. Ik vroeg wat ze dan vierden want die prinsen zijn helemaal niet jarig. Maar dat wist de vrouw aan wie ik het vroeg ook niet, en ze vond het ook een vervelende vraag. Ja logisch, ik ramde in één keer die zelfverzonnen status aan diggelen.

Ik zat dan ook vrijwel de hele verjaardag alleen, met mijn ziel onder mijn arm en een Jack Russel op schoot, want die vond mij wel lief. Of ik zelf nog koningsdag ging vieren? Ja, eigenlijk wel. In het bos met de hond, dat lijkt me zoveel leuker dan in zo’n stad hangen. Ik zag nog een filmpje waarbij een hond uit de auto werd gezet en de eigenaar wegreed. Het was in Amerika in een drukke stad, dus de eigenaar was nog niet zomaar verlost van zijn trouwe viervoeter die wanhopig tegen de auto sprong om weer binnen te mogen. Toen wist ik helemaal zeker dat ik niet in de stad wilde zijn morgen. Degene die het incident filmde heeft zich over het hondje ontfermd en hem mee in de auto genomen. Gelukkig maar. Hoe het met de hond- uitzetter is afgelopen weet ik niet. Maar ik denk dat die een zieltransplantatie nodig heeft.

IJskoud en stikheet

De natuur heeft het hem weer geflikt. Ik had er een hard hoofd in maar alles staat weer groen te zijn. Het geeft een goed gevoel als ik door de straten loop, het doet me denken aan vroeger tijden, die plotseling overhangende struiken overal.

Lori is gesteriliseerd, over twee dagen gaan de hechtingen eruit, voor zover ze dat zelf al niet voor elkaar heeft. Het was geen leuke week voor haar, ze mocht niks terwijl ze gewend is dagelijks achter een bal aan te rennen. Ze slaapt met een romper aan zodat ze niet bij de hechtingen kan, maar die romper heeft ze al gesloopt.

Ik werd vannacht wakker en had het koud ondanks mijn pyjama. Ik had het zo koud dat ik mijn badjas aantrok, onder het dekbed ging liggen en nog lag te klappertanden. En zelfs in die toestand wilde ik mijn vrouw niet wakker maken dus ik hield mijn mond open zodat mijn kiezen niet op elkaar kwamen. Maar mijn kaak maakte ongecontroleerde bewegingen. Het is een knap systeem van diezelfde natuur, want het helpt. Zodra het klappertanden en het rillen begint, begin je op te warmen. Ik lag al uren wakker, maar heb in de ochtend nog even geslapen. Met een duffe kop reed ik naar mijn werk.

Een collega vroeg me of ik bedoeld had om anderen in cc te zetten toen ik haar en mijn baas mailde om een frustratie te uiten over een bepaalde gang van zaken. Nu had ik het ineens stikheet. Nee, dat had ik niet bedoeld. Nu lazen drie vp’s wat ik vond van hun geklungel. Maar mijn baas en mijn collega vonden het wel prima dat ik eens zei hoe ik erover dacht. Ik had alleen het woord belachelijk gebruikt, verder niet persoonlijk geworden. Ik besloot het maar naast me neer te leggen. Deze dag is weer voorbij.

Sticker

In 2005 werd Hans geboren en nu, 19 jaar later sluiten we een fase af. Hij heeft zijn opleidingen voltooid en start vandaag bij defensie. Voortaan komt hij alleen nog in de weekenden thuis. Hij gaat dit jaar ook niet meer mee op vakantie dus dat worden hele veranderingen. Ik vind het jammer maar de tijd hou je niet tegen. Als ik dat kon zou het tegen beter weten in het eerste zijn wat ik zou doen. Linda zat het op een verjaardag met gepaste trots te vertellen, ik doe dat minder. Niet dat ik hem minder waardeer, maar ik ben meer afwachtend.

Een andere vader maakte een opmerking die Linda niet hoorde, maar ik wel. Hij zei iets als: zoiets lijkt leuk, totdat Iran Israël aanvalt en ze er massaal naartoe moeten. Daar wordt wel vaker op gehint. Want wat nu als het oorlog wordt? Nou heel simpel, dan stopt hij er gauw mee en laat anderen het vuile werk opknappen. Zo hebben we hem opgevoed.

Mensen snappen niet meer hoe het werkt in het leven en denken dat het leven maakbaar is en vooral leuk moet zijn, maar dat is een misvatting; Je moet opgewassen zijn tegen het leven en als je dat bent is al het leuke wat je krijgt meegenomen. Verder is het hard werken om boven water te blijven. Ik zie soms mensen met een sticker op hun auto: “one life, live it.” Daarmee suggereren ze volgens mij dat een ander het niet goed doet. Waarom zou je zoiets anders op je auto plakken? Ik leef omdat ik verwekt ben, en omdat ik veel geluk had gebeurde dat eind jaren zestig in Nederland, maar iemand anders zat in China en leerde vleermuizen eten omdat een dictator zijn land uithongerde. Dus wat zal ik nu gaan lopen nadenken over hoe ik mijn leven moet leiden? Ik heb trouwens helemaal niet het gevoel dat ik daar zelf over ga, ik word geleid door mijn geweten dat mij gelijk gevolgen laat zien van een eventuele rigoureuze stap die ik voor mezelf zou nemen. En door mijn overlevingsinstinct, dat mij vertelt hoe mijn kansen liggen als ik uitsluitend voor mezelf ga leven. Voordeel is wel dat als ik dood ga, het me totaal niet onrustig maakt als ik niet in Brazilië of Kirgizië ben geweest. En zelfs als dat wel zo zou zijn, dan heb ik er op mijn sterfbed misschien kort last van, daarna ben ik weer gelijk aan de man met de sticker op z’n auto.

“Over honderd jaar zijn jullie allemaal dood,” zong Harrie Jekkers 35 jaar geleden, maar ik ben daar niet langer zeker van. Dat leek een troostrijke gedachte, maar we gaan steeds ouder worden door de medische wetenschap. En dat wordt geen pretje. Maar ja, consument vraagt erom, dus wordt eraan gewerkt. “Als dit het is, is dit het, en we zullen het wel zien,” zongen Acda en de Munnik 25 jaar geleden. Mocht ik toch een sticker op mijn auto willen plakken.

Oprjochte Fries

Er was gedoe met Johan Derksen, want Johan Derksen geeft nu eenmaal gedoe. Het zou gaan om een racistische uitspraak en ik heb even teruggeluisterd. Of de uitspraak racistisch was dat weet ik niet, het neigt er wel naar. Maar het werd er natuurlijk weer uitgelicht, terwijl de aanleiding, het volgens Derksen verkwisten van miljoenen, naar de achtergrond werd geschoven.

Het “slachtoffer”, kamerlid Habtamu De Hoop (met adoptie achtergrond) kaatste (Fries) geweldig terug. Hij sprak Johan Derksen in het Fries toe, en liet merken dat hij wel een oprjochte Fries was. Hij liet het daarbij en ging ook geen aangifte doen tegen Derksen. (Anderen wel) Hij had belangrijkere dingen te doen. En gelijk heeft hij. Derksen is geen racist, tenzij hij in z’n garage allemaal nazivlaggen heeft hangen waar ik niet van weet. Een boze witte man hooguit, zoals ik dat ook ben. Maar dat hij wit is daar kan hij niks aan doen, dat hij man is kan hij weinig aan doen, en dat hij boos is, daar kan hij ook niet zoveel aan doen, want hij wordt meer boos gevonden dan dat hij het is.

Ik ken een of twee racisten. Die zijn niet te vergelijken met Derksen. Dat zijn stiekeme mensen waarbij je je hoogst ongemakkelijk voelt als ze een racistische grap maken. Ze lachen daar zelf het hardst om. Je voelt dat ze ook zouden lachen als de grap die ze vertelden een waargebeurde situatie betrof. Ze verzamelen niet zelden nazi-artikelen, zogenaamd om de historische waarde ervan.

Voor mij is racisme iets heel lastigs. Het zit in een mens om alles wat vreemd is te wantrouwen. Je kunt alle uitspraken en grappen compleet uit de context halen zodat we een haast onleefbare, humorloze samenleving krijgen met alleen nog maar maatschappelijk correcte gesprekken en juridische procedures over en weer, óf je kunt een persoon of situatie zelf beoordelen.

Derksen benoemt nog dingen met z’n reptielenbrein en durft ze ook te benoemen, en ik vind dat prima. Als hij een keer uit de bocht vloog zoals hier, dan is het ook prima dat hij even te kakken wordt gezet in dit geval door Habtuma de Hoop. Zoals Habtuma zei: laat niemand je vertellen wie of wat je bent.

Belvilla

Wij zijn weer eens genaaid. Waarom dat bij ons toch zo makkelijk gebeurt weet ik niet, maar feit is dat het eens in de zoveel tijd gebeurt. Is het niet een verzekering, dan is het wel een slotenmaker, is het niet de ene reisorganisatie dan is het wel de andere.

Deze keer is het Belvilla, die we een aanbetaling hadden gedaan voor een vakantie die we in januari boekten. Vlak daarna kwam Hans erachter dat hij precies in die vakantie z’n baret zou halen, dus zouden wij eerder moeten terugkomen om bij die uitreiking te zijn. Prima, vond Linda, het was maar drie dagen eerder, maar niet prima vond ik, die maar één keer per jaar twee weken gaat en geen zin had dat ook nog eens in te korten naar anderhalf, zeker niet als we voor twee betalen.

Achteraf zou dat toch de goedkoopste oplossing zijn geweest, maar achteraf is het mooi wonen. Nu hebben we een duurdere vakantie geboekt in een andere periode, maar Belvilla betaalt ons de aanbetaling van € 700 niet terug. Ze hebben het netjes op een order gecrediteerd hoor, dat wel, maar daar blijft het bij. Elke keer als je belt wordt je met een kluitje in het riet gestuurd en wordt er een nieuwe smoes verzonnen. Dat gaat ongeveer zo als volgt.

De eerste keer als je belt krijg je het geld binnen tien werkdagen dagen terug. Na twee weken is er niks dus bel je nog een keer. Dan is er iets fout gegaan, maar dat wordt hersteld en krijg je je geld binnen tien werkdagen terug. Weer twee weken verder vragen ze of je je Iban wel hebt doorgegeven waarmee ze al aangeven dat ze je voor achterlijk houden. Dat hadden ze de twee eerste keren al moeten vragen, als ze dat echt nodig hadden, maar dat hebben ze natuurlijk niet want ze hebben het al. Weer twee weken verder bel je dat je er genoeg van hebt, ondertussen heb je ook nog wat mailtjes gestuurd die niet beantwoord werden, en dan weten ze dat hun smoezen bijna op zijn en beloven ze een spoedmelding met hoogste prioriteit aan de financiële administratie te doen.

Ik heb ze zelf geen enkele keer aan de telefoon gehad, maar Linda was flink over de zeik en drukte de ene eikel weg om een minuut later de volgende aan de lijn te krijgen. Hier past ook niet meer om te zeggen: jij kunt er ook niks aan doen, want dat kunnen ze wel. Ze verlenen geen enkele medewerking, verbinden je niet door met hun leidinggevende, kortom ze zijn deel van deze praktijken.

Ik heb het nu overgenomen, want Linda begaat een moord, en niet dat het mij wel gaat lukken, maar ik heb de rechtsbijstandsverzekering ingeschakeld in de hoop dat die iets kunnen doen. Het bedrijf zit in Zwitserland, dus je kunt er ook nog niet zomaar even een deurwaarder op af sturen, maar ik heb nog wel een aantal Zwitserse collega’s, als laatste redmiddel.

De mensen van de rechtsbijstand zouden binnenkort contact met me opnemen maar ik kon vast aangeven op de site wat ik hoopte te bereiken. Dat waren twee dingen, in de eerste plaats ons geld terug, en in de tweede plaats zou ik graag willen Belvilla toegeeft dat dit een vooropgezette tactiek is om de boel zo te vertragen dat klanten het opgeven en ze zo hun geld afhandig maken. Want nondejuu! Misschien moet ik zelf even langs Zürich. Met een honkbalknuppel.

Identiteitsverlies.

Ik was naar de International Amsterdam Motor Show, die gehouden werd in het gebouw van de rai. Er waren een paar auto’s die ik wel aardig vond, een stuk of vijf, en verder ben ik het wel aardig kwijt, die autoliefde. Ik rij nog steeds heel graag, en wheelers dealers neem ik op, maar ik loop zo langs tientallen nieuwe Ferrari’s, Porsches en Lamborghini’s. Vooral als ze in roze of goud gespoten zijn. Met de F1 ben ik ook volledig klaar, zelden zoiets saais gezien. Het moet betekenen dat ik een volledig ander mens ben geworden, want veertig, dertig en twintig jaar terug zou ik dit niet hebben kunnen schrijven. Onmogelijk, want in mijn jeugd draaide ongeveer alles om auto’s.

Wat me nu opviel waren de mensen. Aan het begin stond een aardig meisje bij een aantal Amerikaanse auto’s vriendelijk lachend te poseren maar zichtbaar bang om een vraag te krijgen, want het kind was hooguit twintig. De hele verdere show ben ik niet één knappere tegengekomen en dat was niet eens omdat die eerste zo ontzettend knap was. Allemaal blonde meiden die er het zelfde uitzagen, totaal nietszeggend, en omgeven door jonge jongens die er zo mogelijk nog onwetender uitzagen. Bij de stands van de snelle auto’s is het van hetzelfde laken een pak. De stands zijn omheind met touwen, binnen loopt een te rijke eigenaar met onnatuurlijk veel en te donker haar, om hem heen loopt een broedmachine met een paar kinderen. Hij geniet van de aandacht die het klootjesvolk, ik dus, voor zijn succes heeft.

Bij een andere stand waar ik per ongeluk te dichtbij stond werd ik aangesproken door een patserig type, begin dertig, zwarte broek, te strakke witte blouse om zijn buikje gespannen, achterovergekamd haar, zelfverzekerde pose. Hij vroeg mij wat mij naar deze show bracht. Hij verkocht audioinstallaties en als ik ergens geen interesse in heb is het om mijn kofferbak vol te bouwen met speakers, dus ik zei hem dat ik zolang mogelijk zonder hoorapparaat wilde doen, wat natuurlijk niet aardig was van mij. Maar ik ben ook niet meer aardig, ik vind de meeste mensen helemaal niet leuk en ik denk zelfs dat autisten normaal zijn, en dat het aan de anderen ligt. Aan die mensen die teveel ruimte innemen en die teveel lawaai maken omdat ze schijt hebben aan anderen.

Kortom, auto’s interesseren me nog nauwelijks, blonde meisjes nog amper en ik wacht met aardig zijn af of de ander dat wel verdient. Ik ben ongemerkt heel iemand anders geworden. Mijn identiteit is gestolen.

Predator

Ik ben weer eens geblokkeerd. Ditmaal op Wikipedia wegens het voortdurend foutief verbeteren van informatie. Volgens de beheerders is de blauwe vinvis een roofdier en daarmee uit. Ik bleef dat verbeteren in zoogdier, maar daar ging het hier niet om, het was algemeen bekend dat een walvis een zoogdier is, dus mijn verandering was onnodig. Dan weet u, op de Nederlandse wikipagina is een blauwe vinvis een roofdier, punt. Ooit heb ik eens de echte naam van een zanger verbeterd, want die wist ik omdat de zanger in de verte familie van me is. Maar nee, ook dat werd al gauw door de wikipolitie terugveranderd in de verkeerde naam. Uiteindelijk heb ik ze toen wel kunnen overtuigen en is het toch nog goed gekomen. Hoe het werkt met die moderators weet ik niet, maar ze zijn er razendsnel bij om jouw verbeteringen ongedaan te maken, je te blokkeren en jouw gedrag vandalisme te noemen. Nou ja, verzetsstrijders werden ook terroristen genoemd. Dat ligt er maar aan van welke kant je het bekijkt. Het lijkt mij ook sterk dat Hamas zichzelf een terroristische organisatie noemt. Waarschijnlijk zien zij dat heel anders.

Probleem is wel, vind ik, dat ze mensen veel te snel moderator maken. We weten toch allemaal dat een blauwe vinvis geen roofdier is, ondanks dat hij onder andere kleine visjes eet? Of heb ik ongelijk en moet ik snel naar de wikipagina van de merel om te melden dat dat een roofvogel is? Hij vangt wel eens een levende worm namelijk. En dan heb ik nog niet eens examen gedaan in biologie. De blokkade duurt tot 1 juli. Tot die tijd moet u het even doen met alternatieve feiten.

Bodemloos

Een 8,6 had ik voor de praktische opdracht economie van Tammar. Daarmee kan ze nu het examen in zonder een enkele onvoldoende. Dat mag toch een prestatie heten gezien haar avonturen van het laatste anderhalf jaar. Hans had vorige week z’n diplomauitreiking en ondanks dat ze beide geen bollebozen zijn, doen ze het toch behoorlijk. Ikzelf doe het minder. Hoe ik ook mijn best doe, ik kom niet verder. Alles gaat hier kapot, ik kan er niet tegenaan werken. Is het niet de auto, dan is het de andere auto. Is het niet de wasmachine, dan is het de stofzuiger. De laatste schade is van gisteren, een muis heeft de plissé gordijnen kapotgebeten en heeft ook nog mijn computermuis gesloopt. Ik heb hem gevangen en losgelaten, zodat hij terug kan keren en het volgende kan slopen. Ik ben arm geboren en ik ga arm dood.

Verder werkte ik als één van de weinigen vandaag, samen met nog een paar andere losers, en ik dacht dat ik het rustig zou hebben. Maar nee, een klant had een probleem, dus mijn collega had een probleem, dus dat werd mijn probleem. Uren kostte het me. Tegen mij gewoonte in had ik muziek aan. Cd’s, ze staan op alfabet, ik had duidelijk de P en de R te pakken. Elvis, Stones en Gé Reinders, een Limburger waarvan ik niet dacht dat ik z’n cd’s weer eens zou draaien. Soms is z’n muziek wat makkelijk, maar ik begreep ook ineens weer waarom ik dit vroeger veel luisterde. Teksten uit het hart, soms snijdend door de ziel. Het is maar goed dat ik geen Limburgs versta, anders zou je nog ontroerd raken.