De tas met verloren voorwerpen

Mijn dochter Tammar zei laatst iets waarvan ik dacht dat het iemand als H.C. Andersen wel eens geïnspireerd zou kunnen hebben, zou zij het tegen hem gezegd hebben. In haar oneindige goedheid had ze de tafel opgeruimd en alles wat erop lag, in een tas gedaan. Hans was iets kwijt, en Tammar zei toen: als iemand iets kwijt is zit het in deze tas! Het gaf mij een troostend gevoel. Een tas waarin je alles terugvindt wat je kwijt bent geraakt. Ik ben in mijn leven al zoveel kwijtgeraakt dat zo’n tas wel handig zou zijn. Het belangrijkste was wel een platte, vierkante zwarte steen die ik ooit vond in het bos. Het was een bewerkte steen waarop voelbare teksten stonden. Het vierkant was verdeeld in negen kleinere vierkantjes waarop tekens stonden. Het was geen prutswerk, maar bijna machinale perfectie.

Mijn vader kon de tekens niet lezen maar raadde mij aan ermee naar ome Joop te gaan. Ome Joop was zijn collega die bekend stond om zijn grote kennis en intelligentie. Hij veegde de tekens met een beetje spuug schoon, maar kon ze ook niet ontcijferen. Ik heb de steen mee naar school genomen om hem te laten zien, mijn klasgenootjes dachten dat het een schatkaart moest zijn. Kort daarop ben ik de steen kwijtgeraakt, de steen met de onbekende boodschap. Misschien heeft een klasgenootje hem gepikt en had ik dat in mijn oneindige naïviteit niet in de gaten. Dat gebeurde ook eens met twee Tonka autootjes die bij een vrachtwagen hoorde, en die ik later op een rommelmarkt terugzag en bijna teruggekocht had, ware het niet dat er een mevrouw mij voor was.

Het raadsel van de steen zal altijd onopgelost blijven, maar nu hij is kwijtgeraakt kan ik ook makkelijk volhouden dat het een steen uit de ruimte was met een boodschap voor de vinder. Misschien als ik heel diep in de tas van Tammar zoek, dat ik hem weer vind. Samen met andere stoffelijke zaken waarvan ik alleen nog de herinnering heb.